بو دادن قهوه ، خصوصیات شیمیایی و فیزیکی دانه های قهوه سبز را تغییر داده و آن را به قهوه بو داده و نوشیدنی تبدیل می کند. فرآیند بو دادن همان چیزی است که با تغییر طعم دانه های سبز قهوه ، طعم مشخصه قهوه های آماده را ایجاد می کند. دانه های سبز بو داده نشده حاوی سطوح مشخصی از اسیدها ، پروتئین ، قندها و کافئین هستند اما به دلیل واکنش های شیمیایی که در حین تفت دادن رخ می دهد ، قهوه ی آماده و بو داده شده طعم اصلی دانه های سبز خود را از دست میدهد. اکثر قریب به اتفاق قهوه ها به صورت تجاری در مقیاس وسیع تفت داده می شوند ، برخی از نوشندگان قهوه حتی به عنوان سرگرمی قهوه را در خانه تفت می دهند، تا هم مشخصات طعم دانه ها را آزمایش کنند و هم تازه ترین تفت ممکن را داشته باشند. در این مقاله سعی داریم اطلاعات جامع و کاملی را در رابطه با رست قهوه در اختیار شما عزیزان قرار دهیم ، با دلونگی همراه باشید…
رست قهوه چیست و چه فرآیندی دارد؟
برخی از کوره های قهوه برای درجه حرارت دانه های داخلی که در حین تفت یافت می شوند ، از نام های مختلف برای درجه برشته سازی ، مانند “رست شهر” و “رست فرانسوی” استفاده می کنند. دستورالعمل هایی که به عنوان “پروفیل کباب” شناخته می شوند ، نحوه دستیابی به خصوصیات طعم دهنده را نشان می دهند. هر تعداد فاکتور ممکن است به فرد کمک کند تا بهترین مشخصات را برای استفاده تعیین کند؛ مانند منشا coffee قهوه ، انواع ، روش فرآوری ، میزان رطوبت ، تراکم دانه یا خصوصیات طعم مورد نظر.
یک پروفیل رست می تواند به صورت نمودار نشان داده شود؛ زمان در یک محور و دما در محور دیگر قرار بگیرد، که می تواند به صورت دستی یا با استفاده از نرم افزار رایانه ضبط شوند. محبوب ترین ، اما احتمالاً کم دقت ترین روش تعیین درجه رست ، قضاوت در مورد رنگ دانه است. همانطور که قهوه گرما را جذب می کند ، رنگ آن به زرد و سپس به سایه های قهوه ای تیره افزایش می یابد. در مراحل بعدی بو دادن ، روغنها روی سطح لوبیا ظاهر می شوند. رنگ تا زمانی که از منبع گرما خارج نشود همچنان تیره خواهد شد. قهوه همچنین با افزایش سن تیره می شود. اکثر رستوران ها از ترکیبی از دما ، بو ، رنگ و صدا برای نظارت بر روند بو دادن استفاده می کنند.
صدا نشانگر خوبی از دما در هنگام بو دادن است. دو آستانه دما به نام “ترک” وجود دارد که کباب کننده ها به آنها گوش می دهند. تقریباً در دمای 196 درجه سانتیگراد (385 درجه فارنهایت) ، قهوه صدای ترک خوردگی از خود ساطع می کند. این نقطه به عنوان “اولین ترک” شناخته می شود ، که آغاز “یک کباب سبک” است. در اولین ترک ، مقدار زیادی از رطوبت قهوه تبخیر شده و اندازه دانه ها افزایش می یابد. وقتی قهوه تقریباً به 224 درجه سانتیگراد (435 درجه فارنهایت) برسد ، “ترک دوم” ایجاد می کند ، این صدا بیانگر ساختار قهوه است که شروع به فروپاشی می کند. اگر اجازه داده شود که برشته سازی بیشتر شود ، ویژگی های فرآیند بو دادن را به خود می گیرد و ویژگی های منشا قهوه را از دست می دهد.
رست قهوه خانگی :
تفت خانگی، فرآیند تفت دادن تعداد کمی دانه قهوه سبز برای مصرف شخصی است. حتی پس از شروع قرن بیستم ، معمولاً نوشیدنگان قهوه در محل سکونت خود قهوه شان را تفت می دادند. بعداً ، با ظهور شرکت های تجاری تولید رست قهوه ، رست خانگی کمرنگ شد. در سالهای اخیر تفت دادن قهوه در خانه دوباره احیا شده است. در برخی موارد این یک مزیت اقتصادی است ، اما در درجه اول تفت دادن خانگی ابزاری برای دستیابی به کنترل دقیق تر بر کیفیت و ویژگی های محصول نهایی مورد نظر خود است.
طولانی شدن ماندگاری قهوه بو داده به حفظ محیط مطلوب و قرار نگرفتن در معرض گرما ، اکسیژن و نور بستگی دارد. ماندگاری قهوه بو داده معمولاً به مدت دو هفته و قهوه آسیاب شده حدود 15 دقیقه است. بدون روش نگهداری مخصوص، قهوه کهنه می شود. اولین روش حفظ در مقیاس های بزرگ ، بسته بندی خلا در قوطی ها بود. با این حال ، از آنجا که قهوه پس از بو دادن CO2 از خود ساطع می کند ، قهوه ای که باید در بسته بندی خلا قرار گیرد ، باید چند روز قبل از آب بندی اجازه تخلیه گاز داشته باشد. برای امکان بسته بندی فوری تر ، می توان از قوطی های تحت فشار یا کیسه های فویل دار با شیرهای تسکین دهنده فشار استفاده کرد. تبرید و یخ زدگی روند کند شدن را عقب می اندازد. دانه های کامل بو داده را می توان در صورت خنک نگه داشتن تا یک ماه تازه در نظر گرفت. اما هنگامی که قهوه آسیاب شد ، بهتر است بلافاصله استفاده شود.
تاریخچه رست قهوه :
اولین ابزار شناخته شده برای تفت دادن دانه های قهوه ، تابه های نازک ، دایره ای و اغلب سوراخ دار از فلز یا ظروف چینی بود که در قرن پانزدهم در امپراتوری عثمانی و ایران بزرگ استفاده می شد. این نوع تابه کم عمق مجهز به دسته بلند بود تا بتوان آن را روی منقل (ظرفی از ذغال داغ) نگه داشت تا قهوه بو داده شود، لوبیا ها را با یک قاشق باریک هم می زدند و همزمان فقط مقدار کمی لوبیا می توانست تفت داد. اولین کوره استوانه ای که دارای لنگ بود برای حفظ حبوبات در قاهره در حدود سال 1650 ظاهر شد. این وسیله از فلز ساخته شده بود ، که معمولاً از مس یا چدن ساخته می شد و روی منقل یا آتش باز نگه داشته میشد. تغییرات فرانسوی ، هلندی و ایتالیایی این طرح به سرعت ظاهر شد. این موارد در طی قرن آینده در اروپا ، انگلیس و مستعمرات آمریکا مشهور شد.
در قرن نوزدهم ، حق اختراع های مختلفی در ایالات متحده و اروپا برای کباب های تجاری داده شد تا قهوه های زیادی مورد استفاده شوند. با این وجود ، بریان سازی در خانه همچنان رواج داشت. به نقل از مردی که در اوایل دهه 1850 در سنت لوئیس ، میسوری در یک کارخانه تولید کباب تجاری کار می کرد ، گفته شده که “فروش قهوه بو داده کار سختی بود ، چون همه قهوه را در اجاق آشپزخانه بریان می کردند.”
در سال 1849 یک کوره قهوه کروی در سین سیناتی ، اوهایو ، برای استفاده در بالای اجاق گاز آشپزخانه با چوب ، که در دهانه مشعل نصب شده بود ، اختراع شد. همچنین لوبیای سبز به سادگی در فروشگاه عمومی محلی یا حتی از طریق سفارش پستی در دسترس بود. برای کباب کردن ، بسیاری از افراد از روشهای ساده ای مانند یک لایه دانه روی یک ورق فلزی در اجاق گاز یا دانه که در یک تابه چدنی روی آتش قرار میگرفت، استفاده میکردند.
علیرغم محبوبیت گسترده ای که در بو دادن خانگی وجود داشت ، اختراعات رستر توسط “برنز” ثبت تجاری شده و انقلابی در صنعت بو دادن ایالات متحده ایجاد کرد. همچنین ، دستیابی به موفقیت در بازاریابی Arbuckle Brothers در فیلادلفیا در سال 1864 ، معرفی کیسه کاغذی مناسب یک پوند (0.45 کیلوگرم) قهوه بو داده ، موفقیت های دیگری را به همراه آورد. از آن زمان قهوه بو داده تجاری محبوبیت بیشتری پیدا کرد تا اینکه در طی دهه 1900 در آمریکا به تدریج از بو دادن خانگی پیشی گرفت. در سال 1903 و 1906 ، اولین دستگاه برش برقی در ایالات متحده و آلمان ثبت اختراع شد. این ابزارهای تجاری مشکل دود یا بخار سوخت را که باعث طعم بد قهوه می شود برطرف کردند. در فرانسه ، رست خانگی تا قبل از دهه 1920 به خصوص در مناطق روستایی تسلیم رست تجاری نبود. قهوه در خانه و توسط مغازه داران با استفاده از انواع وسایل از جمله وسایل دارای استوانه چرخان شیشه ، ورق آهن یا سیم و وسایل دیگری که توسط دست یا موتور الکتریکی هدایت می شدند ، به رنگ تیره برشته می شد. همچنین به دلیل دود حاصل از بو دادن مردم کشور معمولاً در فضای باز قهوه را بو می دادند.
در دهه 1950 درست زمانی که قهوه فوری در حال تبدیل شدن به یک نوشیدنی محبوب قهوه بود ، قهوه خانه های ویژه شروع به ارائه نوشیدنی هایی که به طور سنتی دم شده اند کردند. در دهه 1970، قهوه خانه های ویژه تری تاسیس شدند ، خانه هایی که انواع کباب و دانه های قهوه از سراسر جهان را ارائه می دادند. در دهه 1980 و 1990 ، صنعت قهوه لذیذ رشد زیادی را تجربه کرد. طی دهه های 1970 و 1980 ، رسترهای زیمنس Sirocco در آلمان غربی ساخته شده و در سطح جهانی به بازار عرضه شده است. در سال 1976 ، مهندس شیمی مایکل سیوتز یک طرح هوای گرم را برای تولید در ایالات متحده ثبت کرد. این به عنوان یک گزینه اقتصادی محبوب شد. سیوتز خواستار این بود که رستر های خانگی روی کیفیت دانه تمرکز کند. از سال 1986 تا 1999 ، تعداد ثبت اختراعات ثبت شده برای دستگاه های برشته خانگی افزایش یافت. تا سال 2001 ، علاقه مندان به قهوه لذیذ از اینترنت برای خرید دانه های سبز جهت تحویل از طریق پست استفاده می کردند.
امیدواریم این مقاله برای شما مفید بوده باشید در صورتی که قصد خرید دستگاه قهوه ساز دلونگی و اسپرسوساز دلونگی را دارید می توانید از طریق خطوط ارتباطی موجود در وب سایت با کارشناسان این مجموعه تماس حاصل فرمایید.